ৰত্নকান্ত বৰকাকতী || ১৮৯৭-১৯৬৩
                
        দুটি মানুহ
এটি ঘৰত
        দুটি মাথোন
                দুটি মানুহ ধৰে;
এটি খেলে
        লুকাই সপোন,
                এটি জ্বলি মৰে |
এটি হাঁহে
        তৰাৰ মুখত
                ফুলৰ গন্ধ টানি;
এটি কান্দে
        ধৰাৰ বুকত
                কুলৰ বন্ধ মানি |
এটি আহে
        প্ৰিয়ৰ ৰূপত
                চুচুক-চামাক কৰি;
এটি থাকে
        ৰুদ্ধ ঘৰত
                শূন্য শয়ন ভৰি |
এটি মুক্ত
        শিশুৰ প্ৰাণত
                নাচে আকাশ জুৰি;
ইটি যুক্ত
        আপোন কামত
                মৰে দেই-পুৰি |
এটি স্তব্ধ
        গিৰি-গুহা
                সৰিত-সাগৰ জিনি;
এটি ক্ষুদ্ধ
        ঘূৰি মহা
                নাপাই ক’তো চিনি |
এটি লৰে
        বহু বেশে
        ভঙা-গঢ়াৰ
                তালে তালে |
ইটি মৰে
        দেশে দেশে
                ক্ষণে ক্ষণে
                        কালে কালে |