ফুল-শয্যা
আৰুনো কিমান দিয়া বেদনাৰ্ বোজা,
হে মোৰ হৃদয়-দেৱতা ?
কৰুণ ৰোদন তুলি ভাঙি দিলা কিয়
প্ৰাণৰ নিবিড় নীৰৱতা ?
জীৱনৰ সন্ধিক্ষণ বিয়লি বেলাত
হিয়া ধুনি উঠে কোলাহল ;
আৰু কিয় তিক্ত ব্যথা ৰিক্ত হৃদয়ত
ঢালি দিলা তীব্ৰ হলাহল ?
কোন কাহানিয়ে তুমি হৰি নিছা মোৰ
প্ৰীতিভৰা প্ৰণয়ৰ লাৰু,
অন্তৰ্দ্দাহী ৰাৱণৰ চিতা-জুইকুৰা
কোনদিনা নুমাবনো আৰু ?
আনন্দৰ পূৰ্ণপাত্ৰ শূন্য আজি মোৰ
কেউপিনে দেখোঁ হাহাকাৰ-
দাবাগ্নিৰ দহনত দেৱদাৰু তৰু
পুৰি-দেই হ’ল ছাৰখাৰ !
মাৰিছিলা শক্তি-শেল তাহানি যিপাত
যোৱা নাই হি বিষ জামৰি,
বেদনাৰ য্ত অস্ত্ৰ কৰিছা প্ৰয়োগ
বুকু পাতি লইছো সামৰি ৷
হিয়া ভগা বিষাদৰ তিতি অশ্ৰু-জলে
পাহৰিছো সংসাৰ-মৰম ;
ভাৰাক্ৰান্ত চিত্ত আজি উদ্বেলিত কৰি
কিবা সুখ পালা প্ৰিয়তম ?
মৰহিছে জীৱৰ দুৰ্লভ মাধুৰী
নোৱাৰিলো আকাঙ্ক্ষা পূৰাব ;
আহিছে প্ৰাণত আজি ক্লান্তি-অৱসাদ
দিয়াঁ মোক শান্তিৰে জুৰাব ৷
যাতনাত নিপীড়িত ওৰে জীৱনত
কঢ়িয়ালো যত আৱৰ্জ্জনা,
তোমাৰেই অৱদান বুকুত সাবটি
অন্তিমত লভিম সান্ত্বনা ৷
জ্বলিছে দূৰত সউ প্ৰলয়ৰ শিখা,
ধৰিছে কি ৰূপ বিতোপন,
সেয়ে মোৰ ফুল-শয্যা ৰক্ত কমলৰ,
ল’ম তাতে অনন্ত শয়ন ৷