– আনন্দ চন্দ্ৰ আগৰৱালা
শোকৰ কবিতা ৰচি দুধাৰি চকুলু মচি
নকবাঁ জীৱন মিছা, নিশাৰ সপোন|
অসাৰ সংসাৰ ভাই ইয়াত সকাম নাই
মোহময় মায়াময় সকলো মাথোন ||
পুত্ৰ কন্যা পৰিবাৰ কোন তৱ তুমি কাৰ
বুলি হেৰা অকাৰ্য্যত নকৰাঁ বেজাৰ |
কলা ঘুমটীয়া হই আতমা যে আছে ৰই
জানিবা মৰণ নাই এই আতমাৰ ||
অস্থায়ী মানৱ দেহা কৰিম দুদিন বেহা
ফুৰিম দুদিন মাথো সংসাৰ হাটত |
দুদিনৰ অন্ত হলে আয়ুষ ঢুকাই গলে
সুন্দৰ দেহাৰ ঠাই শেষ শ্মশানত ||
চকু কান নাক যাব হাড় ছাল সাং হব
মাটিৰ মানুহ তুমি মাটিত মিলিবাঁ
অবিনাশী নিত্যধন অমৰণ অভগন
অনন্ত উন্নতিশীল আতমা জানিবা ||
সদায় চকুলো টোকা দুখত মগন থকা
ভোগ সুখ জীৱনৰ উদ্দেশ্য নহয় |
এনেভাবে কাম কৰা দিনে যেনে আগবঢ়া
প্ৰতিদিনে খোজ যেন আগলৈহে যায় ||
পল পল দন্ড কৰি সময় গৈছে উৰি
পাখি লগা কাঁড়ৰ নিচিনা অবিৰাম|
বহু দূৰ আছে গতি সময় তাকৰ অতি
কৰিব লগিয়া আমি আছে বহু কাম ||
দিন যায় আহে ৰাতি আয়ুষ গৈছে টুটি
লাহে লাহে চমু চাপি আহিছে মৰণ |
সংসাৰ যুজৰ ঠাই শুবৰ সকাম নাই
কাচি-পাৰি যুজা সৱে কৰি প্ৰাণ পণ ||
এলাহ নিহালী থোঁৱা বীৰবেশ গাত লোঁৱা
নহঁবা মৰাৰ প্ৰায় মানুহ-সন্তান |
নহঁবা গৰুৰ দৰে খুচিলেহে খোজ ধৰে
ৰণত বীৰেন্দ্ৰ বুলি হোঁৱা খ্যাতিমান ||
কল্পনা চকুৰে চোঁৱা যেনেকি সুন্দৰ পোঁৱা
নকৰিবা দূৰ ভবিষ্যক পতিয়ন |
অতীত মৰি গল তাৰ কথা অন্ত হ’ল
মনৰ পৰাই তাক কৰা বিসজ্জৰ্ন ||
যিহকে আগত পোঁৱা ততালিকে কৰি যোৱা
জীৱন্ত জাগ্ৰত বত্তৰ্মান সময়ত |
সাহক সাৰথি কৰা কত্তৰ্ব্যৰ আগে লঁৰা
ঈশ্বৰ কৰুণাময় আছে ওপৰত ||
মহা মহা পুৰুষৰ চানেকিৰে জীৱনৰ
আমিও কৰিব পাৰোঁ জীৱন গঢ়িত |
অভিনয় শেষ হলে জীৱনৰ অন্তকালে
থই যাব পাৰোঁ খোজ সময় বালিত ||
কেতিয়াবা হব পাৰে কোনো দুভৰ্গীয়া নৰে
জীৱন সমুদ্ৰ মাজে নাও বুৰ গই |
অঠাই পানীত পৰি কক্ বক্ কৰি কৰি
ঢউৰ কোবত যদি আহি পাৰ পায় ||
দেখি সেই খোজবোৰ হব তাৰ আশা ঘোৰ
সাহ কৰি খোজে খোজে খোজ লব পাৰে|
তেনে হলে বলা ভাই শুবৰ সকাম নাই
অপূৰ্ব জেউতি চোঁৱা ‘উন্নতি’ৰ শিৰে ||
শিকা সৱে পৰিশ্ৰম, শিকাঁহে নীতি-ধৰম,
নেভাবিবা সুখ-দুখ কিনো কপালত |
কত্তৰ্ব্যৰ পাচে লঁৰা ক্ৰমাগত কাম কঁৰা
ফলা ফল ফল দাতা বিভূৰ হাতত ||