বেণুধৰ ৰাজখোৱা ৷৷ ১৮৭২-১৯৫৫
                        
                        গীত
মোৰে বন্দী ঐ,                মোৰে বেটি ঐ,
        বুজিবি কথাৰে ভাও,
আজি দুপৰীয়া                ৰজাৰ চ’ৰালৈ
        ডিঙি আগে কৰি যাওঁ ৷
কাপোৰৰ পেটাৰি                লৈ আহ লিগিৰী
        গড়ত থৈয়ে থৈয়ে কুটো,
জনমলৈ আৰু                নেলাগে খনীয়া,
        মৰণৰ দোলাতে উঠোঁ ৷৷
নেকান্দিবি ঢুলীয়া                নেকান্দিবি খুলীয়া,
        ফলিব বিধিৰে লিপি ;
যমৰে টেকেলা                আহিছে নিবলৈ
        দুৱাৰত আছে জুপি ৷
মোৰে পুতাই,                অ’ লাই লেচাই
        দেহৰে দুগুটি লাৰু,
মোৰে আয়ুসেৰে                 চিৰঞ্জীৱী হোৱাঁ
        নেকান্দা উচুপি আৰু ৷
মোৰে প্ৰাণসখী                মৃত্যুকণ্যা আহি
        চিয়াঁৰত মাতিছে মোক ;
আজি সৰগলৈ                ওলালো যাবলৈ ;
        কোনেও নকৰাঁ শোক ৷
নেকান্দিবি বেলি,                নেকান্দিবি আলি
        নেকান্দিবি মোৰে দোলা;
সখী মৃত্যু-কণ্যা                বাটলৈ চাইছে,
        পাতিছে মোলৈকে কোলা ৷
এই মৰণলৈ                সাজি-পাৰি আছো
        মেলানি মাগিলো আজি ;
পৃথিৱীৰে নাৰী                স্বৰ্গৰ অপেচৰী,
        চোৱাঁহি বিধাতাৰ বাজী !
হে ল’ৰা-ৰজা,                তোমাৰেসে গুণে
        হ’মগৈ সভাতে থিয়;
সৃষ্টি থাকেমানে                তোমাৰে যশস্যা
        গাব আছে যত জীৱ ৷
ওবা সমজুৱা,                চিন্তা-শোক এৰাঁ;
        অভাগীয়ে সেৱা কৰোঁ;
কৰাঁ আশীৰ্ব্বাদ                অগ্নি-পৰীক্ষাত
        যেন পাৰি দিব পাৰোঁ ৷
বঙহৰ দেউতা                লাঙি গদাপাণি,
        আজি পাৰি দিওঁ কালৰে নৈ;
পৰ্ব্বতে পাষণ্ডে                নিলগতে ফুৰিম ঐ
        ৰঙা পখিলাটি হৈ ৷