–গোপালদেৱ ৷৷১৫৪১-১৬১১
গীত
৷৷ ৰাগ শ্ৰীগান্ধাৰ ৷৷যতি
আহে শুন মধুকৰ হে
বুজলো তোহাৰ অভিপ্ৰায় ৷
হামাৰি পাশক দূত কৰি তোক ষটপদ ৰে
জানলোহো পঠাইলা মধাই ৷৷
পদ ৷৷ তোহাৰি কানুৰ সঙ্গে পিৰীতি নকৰো হামু ৰে
কপটী তাহেৰ সম নাই ৷
তই যেন মধুকৰ পৰম দাৰুণ চিত্ত ৰে
পুষ্প চুম্পি নাস ৰে দুনাই ৷৷
সতিনীৰ কচুৰ কুঙ্কুম ছোৰত তোৰ হে
পৰশিৰি নাহি মোৰ পাই ৷
গোপীনীক প্ৰেম- ভকতি-ৰসে আকুল
দীন গোপাল গুণ গাই ৷৷
ঘোষা
মাধৱ মাধৱ প্ৰাণ মাধৱ মাধৱ আত্মা
মাধৱ মাধৱ গুৰু ইষ্ট ৷
মাধৱ মাধৱ নাম সুমৰণে সুমঙ্গল
মাধৱেসে ইষ্ট দেৱ নিষ্ট ৷
নমো শঙ্কৰদেৱ মাধৱ সহিতে দুইকো
মোৰ ইষ্টদেৱ দুইজন ৷
মাধৱৰ শিক্ষা ধৰি শুদ্ধভাৱে ভজা হৰি
বন্দো হেন ভক্তৰ চৰণ ৷৷
হে প্ৰভু ভগৱন্ত পূৰ্ণব্ৰহ্ম পৰমাত্মা
শ্ৰীকৃষ্ণ দেৱ যদুপতি ৷
মাধৱ বান্ধৱ হে চৰণে শৰণ লৈলো
তুমি মোৰ অগতিৰ গতি ৷৷
ধীৰসৱে নাৰায়ণ- ময় মাত্ৰ জগতক
দেখে আক জানা সাৰে সাৰ ৷
লুদ্ধকে দেখয় ধন কামুকসৱৰ মনে
দেখে সদা কামিনী-আকাৰ ৷৷
শুনিযো অবিদ্যা মাৱ তেজা মোৰ স্নেহ ভাৱ
বিদ্যা তুমি আপেক্ষিয়ো মোৰে ৷
কৃষ্ণ-পদ-নখ-চন্দ্ৰ যাৱত অমৃত-পান
কৰোঁ আমি নয়ন-চকোৰে ৷৷
সৰ্ব্ব-দেৱ-শিৰোমণি কৃষ্ণক সততে ভজা
যাত পৰে আন নাহি কেৱ ৷
আপোনাৰ নিজ ৰূপ স্মৰণ মাত্ৰকে দেন্ত
কিনো কৃপাময় প্ৰভুদেৱ ৷৷
যাৰ পদ-ৰেণু শিৰে ধৰি নিৰন্তৰে নৰে
ভৱ তৰি পৰম্পদ পাই ৷
হেনয় জগত-গুৰু তোমাৰ চৰণ দুই
অনুদিনে প্ৰণামো সদায় ৷৷