যমুনেশ্বৰী খাটনিয়াৰ || (১৮৯৯-১৯২৪)
কিবা যেন নাই নাই
অগণন তৰা জলে
নীল আকাশত,
জোনায়ে কিৰণ ঢালে
নিতে অবিৰত;
যেনি চাওঁ সকলোৰে
মুকলি অন্তৰ;
কিন্তু কিয় মোৰ মনে
নেদেখে পোহৰ!
কত ফুল ফুলে আৰু
কত সৰি যায়,
মলয়াৰ মউ সনা
বায়ুছাটি পাই
গছৰ ডালৰপৰা
ভৰ দুপৰীয়া
জিলীয়ে ৰাগিণী টানে
মন হৰি নিয়া |
ফুলে গোলাপৰ পাহি
তিৰবিৰ কৰি,
হাঁহি থাকে লয়লাসে
কিনা শোভা ধৰি |
এনুৱা শোভাতো মন
নুভুলেযে মোৰ,
বুজা নাই হিয়া মোৰ
কিহত বিভোৰ |
ভাগৰুৱা জগতক
জিৰণি বিলাই
সন্ধিয়া সূৰুজদেৱ
ধীৰে চলি যায়;
সেই সময়তো প্ৰাণে
নাপায় জিৰণি
মোৰযে অন্তৰ হায়
অতৃপ্তিৰ খনি!
আহিছে বসন্ত কাল
কুলিৰ মাতেৰে,
গছ-লতা জকমক
নতুন পাতেৰে;
এনে ৰূপ এনে শোভা
এনে ৰং চাই
সকলোৱে ভাবে আৰু
এনে সুখ নাই!
উষা সময়ত বলা
জুৰ মলয়াই
তাপিত প্ৰাণক ধীৰে
যায় নিচুকাই;
তেও কিয় মন মোৰ
অথিৰ সদায়
দিনে-ৰাতি ভাবে যেন
কিবা নাই নাই!!